TheBalm - Balmsai - paleta cieni - recenzja

Cześć!

Marka Thebalm szturmem podbiła polski rynek. W ciągu kilku lat naprodukowała tyle kosmetyków, że nawet ja nie nadążam, a gwarantuję, że siedzę w tym głęboko. Po kultowych Mary-Lou i Bahama mama, uwagę przyciągają palety cieni. Mamy do wyboru wariacje na temat nude, ograniczenia do samych matów oraz mieszane kolory i wykończenia. Mnie najbardziej zainteresowała paleta Balmsai, czyli zbiór 18 cieni, wśród których znajdziemy zarówno maty i satyny, jak i perły oraz kolory duochromowe. Tekturowe opakowanie, typowe dla marki, zawiera także duże lusterko oraz szablony do rysowania kresek i podkreślania brwi. Cena takiego cacka to ok. 120 złotych, a dostać je można w większości drogerii internetowych. Gramatura - 14,4 grama.

Zacznę od tego dlaczego wśród natłoku palet cieni zdecydowałam się właśnie na tę konkretną. Posiada one 4 (słownie: cztery) odcienie, których swatche w internecie mnie absolutnie powaliły. Chodzi mi o kolory: Big kahuna, Pipeline, Surfari i Stoked, czyli szalone barwy i dość nieoczywiste. Pomyślałam: pal licho, zaryzykuję, reszta jest taka jak wszędzie, nijaka - przeciętne nudziaki, beże, brązy - niech będzie. Och, jakże moje zdanie od tamtego momentu się zmieniło.

Kolory podzielone są na sekcje: bazowe, do akcentów, do brwi oraz najciemniejsze do zaznaczania linii rzęs i zewnętrznego kącika. Przemyślane dobrze, ładnie ułożone w palecie - na pierwszy rzut oka nie ma się do czego przyczepić. Zgrzyt zaczyna się dopiero wtedy, kiedy okazuje się, że wśród cieni na całą powiekę nie ma matowego beżu, czyli absolutnego must have. Pod względem kolorystycznym to jedyny minus.

Co do konsystencji - jest różnie. Większość cieni jest mięciutka, niemal kremowa. Są tu jednak też suche egzemplarze oraz jeden absolutnie kredowy.

Wykończenia mają różne: maty, satyny, cienie z drobinkami, duochromy oraz perły. Cały przekrój.

Dopiero jednak po omówieniu poszczególnych kolorów ta recenzja będzie kompletna.

Wipe out - beż w różowej tonacji, matowo-satynowe wykończenie, dość miękki.

High tide - kość słoniowa, niby nie zawiera drobinek, ale potrafi zbijać się w grudki i wtedy wygląda jakby zawierał brokat, miękki.

Hang 10 - jasno musztardowy ze złotym połyskiem, delikatnie perłowy, miękki.

Dream boat - satynowy brudny róż, mięciutki jak masełko.

Sandbar - satynowy duochrom, szaro-zielony opalizujący na różowo, trudno wydobyć jego urok na oczach, miękki.

Tabular - jasny złocisty brąz w różowej tonacji, perła, bardzo miękki.

Epic - kakaowy, jasny brąz, lekko wpadający z róż, satynowy, miękki.

Surf's up - stalowo-grafitowy, kiedy się go bardzo rozetrze widać mikroskopijny różowawy shimmer, miękki.

Big kahuna - duochrom, na który liczyłam najbardziej - turkusowo-zielono-niebieski ze złotą poświatą, niestety półtransparentny, przez co mało efektowny na oku, wymaga czarnej bazy, bardzo miękki.

Kawabunga - złotawy odcień zgniłej zieleni, khaki, jasny i ciepły, perłowy, miękki.

Surfari - ciepły fiolet opalizujący na niebiesko i z niebieskimi drobinami, wykończenie - jakby mat z połyskiem(?), półtransparentny niestety, wymaga czarnej bazy, dość miękki.

Pipeline - granat z niebieskim połyskiem, perłowy, półtransparentny, więc też wymaga ciemnej bazy, najbardziej miękki ze wszystkich, prawie kremowy.

Score - jasny brąz, raczej ciepły, dobry do brwi dla blondynek, matowy, dość miękki.

Dig it - średni, szary, zimny brąz, idealny do brwi dla większości europejskich karnacji, matowy, dość miękki.

Woodie- brąz, neutralny w stronę ciepłego, matowy, dość miękki.

Stoked - wypłowiały czarny mat z masą różowych drobinek, tępy, słabo napigmentowany, rozcierający się w węgiel i tracący przy tym drobinki, okropnie suchy.

Ripper - bardzo ciemny, czekoladowy brąz, matowy, bardziej suchy niż jaśniejsze brązy.

Righteous - czarny, matowy, dobrze napigmentowany, ale suchy.

Wszystkie swatche (po kolei):

Cienie, na które liczyłam najbardziej, przeokrutnie mnie zawiodły! Spodziewałam się dawki koloru, mocnej i soczystej dawki, a dostałam nierówne rozprowadzanie, prześwity i półtransparentne kolory. Te trzy sztuki, o których wspomniałam na początku, to jeszcze z Bogiem sprawa, że się tak wyrażę, najgorszy jest Stoked, który jest absolutnie przerażającej jakości - jak węgiel - tępy, kredowy, suchy i obrzydliwie się rozkładający. Te cienie, po których nie spodziewałam się jednak niczego dobrego, zaskoczyły mnie pozytywnie. Bazowe są przecudne - niesamowicie kremowe i pięknie rozprowadzające się. Matowe brązy i czarny - świetnie napigmentowane. Opakowanie i pojemność ocieniam na minus. Szablony do brwi i eyelinera pominęłam w recenzji, bo uważam, że są absolutnie nieprzydatne.

To, co łączy wszystkie te kolory to osypywanie się - na poziomie cieni ze Sleeka, czyli dość mocne. Wydaje mi się także, że są one dość niewydajne - mam paletę od grudnia, nie używam jej codziennie, a niektóre kolory niedługo sięgną dna. Wynika to nie tylko z miękkiej konsystencji (w większości wypadków), ale i z okrutnie małej pojemności - tylko 0,8 grama! Dla porównania - kwadraty Inglota mają od 2,3 do 3 gramów. Zresztą zwróćcie uwagę na zdjęcia z przyłożoną dłonią - paleta jest dość mała. W internecie rzadko można to dostrzec. Dodam jeszcze, że tekturowe opakowanie, które ma być atutem (jest lekkie), niestety syfi się tak bardzo, że nie jestem w stanie tego doczyścić. Perfekcjonistę doprowadzi to do szału.  Trzeba jednak przyznać, że paleta kolorystycznie skomponowana jest niemal perfekcyjnie. Dużo jasnych bazowych barw, kilka brązów w macie. Nie da się także nie zauważyć ogromnego plusu, jakim jest nietypowość kolorów. Są niebanalne i trudne do określenia, intrygujące.

Co wychodzi w podsumowaniu?

Ostatecznie jestem zadowolona z palety - podoba mi się 17 cieni. Przy 3 z nich trzeba się, co prawda, napracować, ale odwdzięczają się efektem. Jeśli macie na zbyciu 120 złotych i lubicie miękkie cienie w stonowanych barwach, to to jest coś dla Was. Jeśli jednak chcecie postawić na kolor - poszukajcie innej palety.

Na koniec makijaż przy użyciu wyłącznie tej palety:

Znacie Balmsai? Co o niej sądzicie?

Miłego dnia!